இசை பூத்த பூ மரம் . சி.மகேந்திரன்

அந்தப் பாடல் என்னைக் கவர்ந்து இழுத்துச்சென்றுவிட்டது. குரலின் இனிமையும், பாடலின் கருப்பொருளும் அப்படிப்பட்டதாக இருந்தது.

வாகான ஆலமரம் என்ற சொல், முதலில் வெளிப்படுகிறது. இதிலிருந்து பிறந்த வேதனை, இசையாக வெடித்துக் கிளம்பியபோது, நான் என்ன ஆனேன் என்பது எனக்கே தெரியவில்லை. பேரதிர்ச்சி ஒன்று என்னை இழுத்து அணைத்துக் கொண்டது.

ஊரிலேயே உயர்ந்து, கம்பீரத்தோடு நிற்கும் எந்த மரத்தையும் வாகான மரம் என்று சொல்வது உண்டு. மீண்டும் அந்த இசைக்குரல், வாகான ஆலமரத்தின் உச்சிக்குச் செல்வதைப்போல், உயர்ந்து செல்கிறது. பின்னர் அந்தக் குரல், தாழ்ந்து வேதனையைச் சொல்ல வருகிறது. ஆனால் சொல்லாமலேயே, மீண்டும் ஏறி, மரத்தின் உச்சிக்குச் செல்கிறது.

அந்தக் குரலில் அப்படி ஒரு மாயக் கிறக்கம்.

அந்த வாகான ஆலமரத்தைப் பற்றி வாய் திறந்து எதையும் சொல்லாமல், இசை விவரிப்பாய் அந்தக் குரல் எங்கெங்கோ புதிராய்ச் சென்றுவருகிறது. அதில் வயமிழந்த நான், பல்வேறு மின் அதிர்வுகளைப் பெற்றுக்கொண்டேயிருந்தேன்.
பஞ்ச கால விவசாயி ஒருவனின் பாடல் அது.

பட்டினிக் கொடுமையால் குடும்பமும், அவன் வளர்த்த கால்நடைகளும் மரணத்தை நோக்கி நகர்ந்து சென்றுகொண்டே யிருக்கின்றன. வாகான ஆலமரத்தின் உச்சிக்குச் சென்று, கதையை முடிக்கப்போகிறேன் என்று அவனது இசைப் பாடல் உச்சத்திற்குச் சென்றுகொண்டே இருக்கிறது.

தங்கள் துயரங்கள் அனைத்தையும் மானமுள்ள விவசாயிகளால் வெளியே சொல்லமுடிவதில்லை. அவனின் அந்த துயரத்தை அந்தப் பாடல்தான் தேம்பி அழும் சோக வெளிப்பாட்டுடன் தயங்கித் தயங்கி விவரித்துச் செல்கிறது.

28 ஆண்டுகளுக்குமுன் விவசாயிகளின் தற்கொலை பற்றி தோழர் குணசேகரன் பாடிய பாடல்தான் அது.

இந்தப் பாடலைப் பாடியவர் சிறு உருவமாக மேடையில் தெரிகிறார். அருகில் சென்று பேச வேண்டும் என்று மனம் விரும்புகிறது. ஆனால் அன்று அது சாத்தியப்படவில்லை. அந்தக் குரலோடு அன்று ஏற்பட்ட தொடர்பு, நட்பாகி, தோழமையாகி பல்வேறு தளங்களுக்குச் செல்லத் தொடங்கியது. நிகழ்த்து கலைகளின் வீரியம் குறித்து கூடுதல் அனுபவத்தை நான் பெற்றுக் கொண்ட காலமும் இதுதான்.

என்றுமே மறக்கமுடியாதபடி, என் வாழ்க்கையில் அமைந்த இனிய பயணம் அது. நாட்டுப்புறக் கலைஞர்களின் கள்ளங்கபடமற்ற வாழ்க்கையைச் சுமந்தபடி, காற்றுவெளியில் மிதக்கும் அந்தப் பாடல் கள் பல்வேறு ஆழமான சிறப்புகளைக் கொண்டவை.

ஆதிக்கம் பொருந்திய புற உலகத்தால் அவற்றைப் புரிந்துகொள்ள முடிவதில்லை. அவற்றை உணர்ந்துகொள்ளும் வாய்ப்பை இந்தப் பின்னணி எனக்கு வழங்கியது.

’"தன்னானே'’ பாடல் கேசட்டை 1998-ஆம் ஆண்டில் வெளிட்டோம். அந்த காலங்களில் மியூசிக் தியேட்டர்களில் இசைப் பாடல்களை பதிவு செய்வது என்பது அத்தகைய சுலபமானதாக இல்லை. இதுபற்றிய முன் அனுபவம் எனக்கோ எனது நண்பர்களுக்கோ சிறிதுகூட இல்லை. திரைப்படப் பாடகர்கள் மற்றும் இசைத் துறையில் புகழ்மிக்கவர்களின் பாடல்களை மட்டுமே, அந்தக் காலத்தில் பதிவு அரங்குகளில் பதிவுசெய்ய முடியும். பெரும் முயற்சிக்குப் பின்னர்தான் இசைப் பதிவு அரங்கத்தை எங்களால் சில மணிநேரங்கள் வாடகைக்கு எடுக்க முடிந்தது.

சௌந்தர் எனது இனிய நண்பர். இசைத் துறையில் நல்ல தொடர்பு உள்ளவர். இதற்குத் தேவையான உதவிகளை அவர் தான் செய்து கொடுத்திருந்தார். இதைப் போலவே மறக்கமுடியாத மற்றொரு தோழர் நீலப்பிரியன். நிதி முதல் பல்வேறு நெருக்கடிகளுக்கு உதவியவர். இப்பொழுது திருவனந்தபுரத்தில் தொலைத்தொடர்புத் துறையில் உயரதிகாரியாக பணியாற்றுகிறார். இன்று சென்னையில் எல்லோராலும் நன்கு அறியப்பட்ட பாடகர் கீர்த்தி, அப்பொழுது எங்களோடு செயல்பட்டார்.

ரெக்கார்டிங் தியேட்டர், சென்னை கோடம்பாக்கத்தில் அமைந்திருந்தது. தியேட்டருக்குள் நுழைகிறோம். முதலில் வரவேற்பறை. பின்னர் பல்வேறு அறைகள். ஒவ்வொன்றையும் எங்களோடு வந்தவர்கள் வியந்து பார்க்கிறார்கள். அதிலிருந்த இசைப் பதிவு சம்பந்தப்பட்ட சாதனங்கள், அனை வருக்கும் பெரும் கிறக்கத்தை உருவாக்கி விட்டன என்பது உண்மைதான். நானும் அதற்குமுன் எந்த ரெக்கார்டிங் தியேட்டரை யும் பார்த்ததில்லை. இவ்வாறான இசை அரங்குகளால் ஒதுக்கிவைக்கப்பட்ட இசைக் கருவிகளைத்தான் எங்கள் குழுவினர் எடுத்து வந்திருந்தனர்.

பறை, தவில், கஞ்சிரா, நாயனம்- அவர்களின் இசைக்கருவிகள். இந்த இசைப் பதிவு அரங்குகளில் திரைப்படப் பாடகர்கள் அல்லது பிரபல இசைப் பாடகர்கள் மட்டும்தான் வழக்கமாக அங்கே இடபெற முடியும். நமது கலைக் குழுக்களில் அவ்வாறானவர்கள் இல்லை. ஏழ்மையின் சாயல் அவர்களின் தோற்றத்தில் அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது. தொலைதூர பேருந்துப் பயணத்தில் வந்திருந்த அவர்கள், களைப்புடன் இருந்தது அவர்களது முகத்தில் தெரிந்தது.

அன்றைய காலம் இன்றைய காலத்தைப்போல, மின்னணுவியல் காலம் அல்ல. கருவிகளின் பங்களிப்பு ஒரு பங்கென்றால், அதனை இயக்கும் திறமை மிகுந்த வல்லுநர்களின் பங்கு மீதியாக அமைந்திருந்தது.

அன்று இசைப் பதிவுக் கூடத்தில் இருந்தவர்கள், நமது குழுவினரை அலட்சியமாக பார்க்கிறார்கள். அதிலும் மிக மோசமாக அலட்சியப்படுத்துவதாக நான் உணர்ந்தேன். இந்த மாதிரி நேரங்களில் எதிர்பாராமல் கோபம் வந்துவிடுவது எனக்கு வழக்கம். எனக்கோ என்னை சார்ந்தவர்களின் சுயமரியாதைக்கோ இழுக்கு ஏற்படுவதை என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள முடிவதில்லை. ஆனாலும் கோபத்தை அடக்கிக் கொள்கிறேன்.

இதன்பின்னர் அமைந்த நிகழ்வுதான் என் வாழ்க்கையில் என்றுமே மறக்க முடியாத நிகழ்வாக அமைந்தது. இசைப் பதிவு ஆரம்பமாகியது. எந்த இடத்தில் நின்று எவ்வாறு பாடவேண்டும் என்று பதிவுசெய்பவர்கள், நமது குணசேகரன் உள்ளிட்ட குழுவினருக்கு விவரித்துக்கொண்டே செல்கிறார் கள். அதில் ஒவ்வொன்றிலும் வேண்டாவெறுப்பு தெரிகிறது.

ஒருவாறாகப் பதிவு ஆரம்பமாகிறது. தோழர் குணசேகரன் உயரம் குறைவானவர். தனி கண்ணாடி அறையில் நிற்கிறார். நான் உற்றுக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

‘"அய்யா வந்தனம்னா வந்தனம்’...' என்று குரல் எழுப்பு கிறார். ஒலிவாங்கியில் அது உள்வாங்கப்பட்டு பிரம்மாண்ட மான கட்டமைப்போடு தனித்துவத்துடன் அந்த அறையில் அந்தக் குரல் எதிரொலிக்கிறது.

பாடலைப் பதிவு சாதனத்தில் பதிவுசெய்ய வேண்டியர்களின் விரல்கள் செயல்படவில்லை. ஆச்சரியத்துடன் குட்டையான அந்த உருவத்தை பார்க்கிறார்கள். எத்தனையோ குரல்களை இனம் கண்டு, வகைப்படுத்திப் பதிவு செய்த அவர்களிடம், தோழர் குணசேகரனின் குரல் ஓர் பெரும் அதிர்ச்சியை உருவாக்கிவிட்டது. இதன்பின்னர் ஒவ்வொருவரும் ஆர்வத்துடன் இசைப்பதிவில் தீவிரமாகப் பங்கெடுத்து, வேகமாக செயல்படத் தொடங்கிவிட்டார்கள்.

இசைக் கலைஞர் கே.ஏ. குணசேகரனின் இசைக் குரல், யாரையும் கட்டிப் போட்டு விடும் இயல்பைக் கொண்டது.

அனைத்திந்திய இளைஞர் பெருமன்றத் தயாரிப்பாக வெளி வந்த ’"தன்னானே'’ பாடல்தான், அவரது குரலில் வெளிவந்த முதல் ஒலிநாடா. அதனை வெளியிடும் விழாவை, சென்னை சோவியத்து கலாச்சார மையத்தில் வைத்திருந் தோம். புகழ்மிக்க இசையமைப் பாளர் எம்.எஸ். விஸ்வநாதன் அவர்கள் மூலம் ஒலிநாடாவை வெளியிட வேண்டும் என்று விரும்பினோம். அவரை நேரில் சந்தித்து, ஒலிநாடாவையும் கையில் கொடுத்தோம். "இரண்டு நாட்களில் பதில் சொல்கிறேன்' என்றார். எங்களுக்கு வருவார் என்ற நம்பிக்கை இல்லை. அடுத்த நாள் காலை, கட்சி அலுவலகத்திற்கு ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு. எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன் அவர்களின் உதவியாளர் பேசினார், "அய்யா கட்டாயம் வந்த விடுவதாகக் கூறினார்' என்று. யாரையும் கவர்ந்து இழுத்துவிடும் குணசேகரனின் குரல், அவரையும் ஈர்த்துவிட்டது என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

விழாவில் கலந்துகொண்ட எம்.எஸ்.வி, அந்தக் குழுவினரின் குரல் வளத்தைப் பற்றி வெகுவாகப் புகழ்ந்து பேசினார். இயக்குநர் பாலுமகேந்திரா அவர்களும் விழாவில் பங்குகொண்டார். நாட்டுப் புற இசைப்பாடல்களின் வரலாற்றில், இதனைத் திருப்புமுனை என்றுதான் கூறவேண்டும்.

இதன்பின்னர்தான் இசை வடித்தில் பல்வேறு நாட்டுப்புற பாடல்கள் வெளிவரத் தொடங்கின. அந்த நினைவுகள் எல்லாம், தோழர் குணசேகரன் இறப்புக்குப் பின்னர், என் ஆழ்மனதிலிருந்து அடுக் கடுக்காய் வெளிவந்துகொண்டே இருக்கின்றன.

சிவகங்கை மாவட்டத்தில் அமைந்த சிற்றூர்தான் மாறந்தை. வறண்ட நிலப் பகுதியும், மழைக் காலங்களில் பெய்யும் மழையைப் பத்திரமாக சேமித்து வைத்துக்கொள்ளும் கண்மாயும் சூழ்ந்த கிராமம். அதன் வாழ்க்கை முறை, கவிதைப் பெருவெளியை உள்ளடக்கியது.

வறுமை, சாதிய ஒடுக்குமுறை, வறண்ட நிலம் ஆகிய துயரப் பின்னணிகள், வாழ்க்கையை மீட்டெடுத்து உயிர்ப்புடன் வைத்துக்கொள்ள உதவின. நாட்டுப்புறக் கவிமரபை, ஒரு பேராயுதமாகப் பயன்படுத்தும் வாய்ப்பை அவை ஏற்படுத்தின. இந்த பின்னணியில் தோன்றியவர் தோழர் கே.ஏ. குணசேகரன்.

கே.ஏ. குணசேகரன் அல்லது கரு.அழ. குணசேகரன் என்னும் பெயரில் அறியப்பட்ட இவர், இங்குதான் 1955-ஆம் ஆண்டு, மே மாதம், 12-ஆம் தேதி பிறந்தார். இளையான்குடி, அரசு உயர்நிலைப் பள்ளியில் பள்ளிக் கல்வியை முடித்த இவர், இதே ஊரில் அமைந்த ஜாகீர் உசேன் கல்லூரியிலும், மதுரை தியாகராஜர் கல்லூரியிலும், மதுரை பல்கலைக்கழகத்திலும், இளங்கலை பட்டம், முதுகலை பட்டம், முனைவர் ஆய்வுப்பட்டம் ஆகியவற்றில் தேர்ச்சிபெற்றார். நாட்டுப்புறக் கலையை ஓர் புலமைசார்ந்த ஆய்வாக மட்டும் கருதாமல், அதனை நிகழ்த்து கலைகளோடு இணைத்து, மக்கள் அரங்குகளில் ஆய்வுப்பூர்வமாக வளர்த்தெடுத்ததுதான் அவரது சிறப்பாகும். தமிழ் கூறும் நல்லுலகில் நாடகத் துறையில் புகழ்மிக்க பாதையைப் படைத்தவர் பேராசிரியர் இராமானுஜம். இவரிடம் காந்தி கிராம பல்கலைக்கழகத்தில் 1978-ஆம் ஆண்டில் தனிப் பயிற்சியை குணசேகரன் பெற்றார். இந்தப் பயிற்சி யையும், பேராசிரியர் இராமானுஜம் அவர்களையும் எந்தக் காலத்திலும் தோழர். குணசேகரன் மறந்ததில்லை.

மாணவர் பெருமன்ற மாநில பொதுச் செயலாளர் பொறுப்பிலிருந்து, இளைஞர் மன்ற செயலாளராக நான் பொறுப்பை ஏற்றிருந்த காலம் அது. தோழர் டி. ராஜா, தமிழக பொதுச் செயலாளர் பொறுப்பி லிருந்து தேசிய பொதுச் செயலாளர் பொறுப்பை ஏற்று செயல்படத் தொடங்கியிருந்தார். அனைத்திந் திய இளைஞர் மன்றச் செயல்பாடுகளில் நாட்டுப்புறப் பாடல்களை வளர்த்தெடுக்கும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. தோழர் கே.ஏ. குணசேகரனும் நானும் இளைஞர் மன்றத்தை மையப்படுத்தி, கள ஆய்வுப் பணிகளைத் தொடங்கினோம். அதன் பயன் என்ன என்பதை இப்பொழுது யோசித்துப் பார்க்கும்போது, தமிழகம் முழுவதும் விரிந்து நிற்கும் நாட்டுப்புறக் கலை, நிகழ்த்து கலை ஆகியவவை திரைப்படம் வரை சென்று தனித்துவத்துடன் நிற்பதற்கு தோழர் குணசேகரன் ஒரு அடிப்படை என்பதை யாராலும் மறுக்கமுடியாது.

இளைஞர்களுக்கான பாடல் பயிற்சி முகாம்கள் இதில் முக்கியமானவை. இன்றைய சிவகங்கை சட்டமன்ற உறுப்பினர் தோழர் எஸ். குணசேகரன், அன்றைய இளைஞர்களின் தலைவர். அவர்தான் அந்த முகாமிற்கான பொறுப்பை ஏற்று செயல்படுத்தினார். சின்னப்பொன்னு அந்த முகாமில் பாடல் பயிற்சிக்காக அழைக்கப்பட்டிருந்தார். கொல்லங்குடி கருப்பாயி அப்பொழுது சினிமாத் துறையில் நுழைந்து புகழ்பெற்ற காலம். அவரும் அந்த முகாமின் இறுதிநாள் நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்டிருந்தார்.

இதன்பின்னர் தஞ்சை மாவட்டம், கோவை மாவட்டம் என்று இசைப் பயிற்சிப் பட்டறைகளை நடத்தி னோம். இவற்றின் மூலம் நிகழ்த்து கலைகளை வீரியத்துடன் வளர்த் தெடுக்கும் ஆய்வை, அவர் இடை விடாது நிகழ்த்தினார் என்பதற்கு நானே சாட்சியமாக இருக்கிறேன். எங்கே நாட்டுப்புறப் பாடல் கிடைத் தாலும், தேடிக் கண்டுபிடித்துப் பாடிவிடுவார். அந்தப் பாடல்களின் உட்கருவும் இசையும் மாறாமல் அந்த மண்ணின் இயல்போடு அதனை நவீனப்படுத்தியதில் அவருக்கு அமைந்திருந்த திறன் யாரையும் வியக்கவைத்துவிடும். மெய்சிலிர்க்க இதனை நான் கவனித்திருக்கிறேன்.

எண்பதுகளில் தலித் அரசியல், அரசியல் முக்கியத்துவம் பெற்றபோது இதில் இவர் தலித் அரங்கை கட்டியெழுப்பினார். கவிஞர் இன்குலாப் எழுதிய "மனுசங்கடா நாங்க மனுசங்கடா' என்ற அந்த பாடல், இவரது குரல் மூலம் பெரும் தீயை, தமிழக மேடைகளில் எழுப்பியது.

பல்கலைக்கழங்களின் மூலம் நாடகத் துறைக்கு இவர் ஆற்றிய பணியையும் நாம் நினைவுகூர்தல் அவசியமானதாகும். தஞ்சை தமிழ்ப் பல்கலைக் கழகத்தில் நாடகத்துறையில் விரிவுரையாளராகப் பணியாற்றிய இவர், புதுச்சேரி பல்கலைக்கழகம், உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம் என்று பல்வேறு உயர் கல்வி அமைப்புகளில் பணியாற்றியுள்ளார். இதில் புதுச்சேரி பல்கலைக்கழகத்தில் உள்ள, சங்கரதாஸ் சாமிகள் நாடகத்துறையின் தலைவராகப் பொறுப்பேற்று பணியாற்றியதுதான் இவரது இறுதிப் பணியாகும்.

இந்தக் காலத்தில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட ஆய்வுக் கட்டுரைகளை இவர் எழுதியிருக்கிறார். இதைப்போல சிறந்த நூல்களும் இவரால் எழுதப்பட்டுள்ளன. இதில் முக்கியமானவை, "தமிழகப் பழங்குடி மக்கள் இசை நாடக மரபு', "நாட்டுப்புற மண்ணும் மக்களும்', "நாட்டுப்புற இசைக் கலை', "பயன் பாட்டுத் தளங்களில் பழந்தமிழர் கலைகள்', "தலித் அரங்கியல் ஆகும். இதைப் போலவே விருது களையும், நூல்களுக்கான சிறப்புப் பரிசுகளையும் தோழர் குணசேகரன் பெற்றுள்ளார். 'நாட்டுப்புற மண்ணும் மக்களும்' என்னும் நூலுக்குத் தமிழக அரசின் சிறந்த நுண்கலை நூலாசிரியர் விருதும், நாடகத் துறைக்கான, புதுவை அரசின் கலைமாமணி விருதும், மதுரை கிருத்தவ கலைத் தொடர்பு மையத்தின் சார்பில் 1994-ஆம் ஆண்டு "சதங்கை' விருதும் இவருக்கு வழங்கப் பட்டன.

இன்றைய திரைப்படத்துறையில் முன்னணியில் நின்று, மக்கள் கலையின் தனித்துவத்தை பதிவு செய்து கொண்டிருக்கும் சின்னப் பொன்னு, ஜெயமூர்த்தி ஆகிய இருவரும், இவரால் பயிற்றுவிக்கப் பட்டவர்கள். கோட்டைச் சாமி, சத்தியபாலன், பஞ்சநாதன், மாரியம்மா, கலைச்செல்வி என்று தமிழக மேடைகளில் இவரால் பரந்து விரிந்து, கொடிபரப்பி வளர்ந்த கலைத் தாவரங்கள் ஏராளம். இவர்கள் அனைவரும் என்றென்றும் தோழர் கே. ஏ. குணசேகரன் அமைத்த கலைப் பாதையில் சென்று, புதிய இலக்கு களை அடைவார்கள் என்பதில் எனக்கு முழு நம்பிகை உண்டு.

தோழர் கே.ஏ. குணசேகரன் குடும்பத்தில் அனைவரையும் நான் அறிவேன். அவருடைய துணைவியார் ரேவதி, என் சகோதரிகளைப் போன்றே என் மீது அன்பு கொண்டவர். அவருக்கும் அவரது பிள்ளைகளுக்கும் எனது ஆறுதலை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். குணசேகரன் எனது இனிய தோழமை. நான் நேசித்த இசைக்குயில். இசை பூத்த பூமரம். அதன் இசையழகை ரசித்து, எத்தனையோ காலங்கள் நான் அதனருகில் வாழ்ந்திருக்கிறேன். நானும், அனைத்திந்திய இளைஞர் பெருமன்றமும், இந்தியக் கம்யூனிஸ்டு கட்சியும் அவருடன் இணைந்து பயணித்த இசைப் பயணங்கள் அர்த்தமுள்ளவை. தமிழக நாடக வரலாற்றின் தந்தை சங்கரதாஸ் சாமிகளின் உறங்குமிடத்திற்கு அருகில், இவரும் விதைக்கப்பட்டுள்ளார். எனது இனிய தோழருக்கு வீரவணக்கத்தை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்

நன்றி நக்கீரன்