அஞ்சலி: கே.ஏ. குணசேகரன் (1955 - 2016)
வல்லிசையின் எளிய பறவை
சுகிர்தராணி
கடந்த 15.01.2016 வெள்ளியன்று பாண்டிச்சேரியில் நடந்த ஒரு நூல் வெளியீட்டு விழாவில் நான் பேசியபோது ‘எங்காண்டே என்னால காரியம் ஆகணும்னா சார் என்பார்’ என்னும் கவிதையின் ஒரு பகுதியைச் குறிப்பிட்ட போது என் கண்களில் நீர் துளிர்த்துவிட்டது. அன்று இரவு நண்பர்களிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது பின்னிரவு வரை அவரைப்பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தோம்.. மறுநாள் பாண்டிச்சேரியிலிருந்து மாலதி மைத்ரியுடன் காரில் பயணிக்கும்போது மீண்டும் அவரைப்பற்றிய பேச்சு. அன்று இரவு நண்பர்களுடன் உணவருந்தியபடி பின்னிரவுவரை நீண்ட எங்கள் பேச்சில் மீண்டும் அவரது அதே கவிதையைப் பற்றியும் அவரது வாழ்க்கை பற்றியும்.
விடிந்ததும் மாலதி மைத்ரி முகநூல் வழியாகச் செய்திஅறிந்து என்னிடம் சொன்னார். திகைப்போடும் அதிர்ச்சியோடும். உதட்டுக்குக் கொண்டுபோன தேநீர்க்கோப்பை மின்னல் தாக்குதலைப்போல தளும்பிச் சரிந்தது என் உடலின் அதீத அதிர்ச்சியாலும் நடுக்கத்தாலும். இப்போதுவரை என்னால் அவ்வதிர்ச்சியிலிருந்து மீளமுடியவில்லை. தொடர்ந்து இருநாட்களாக அவரது கவிதையும் வாழ்க்கையும் நினைவுமாகவே கழிந்தன. மூன்றாம் நாள் அவர்
இல்லை. பறந்துபோன அப்பறவை பேராசிரியர். கே.ஏ. குணசேகரன் என்னும் பெயர்கொண்டது. தன் இறுதிப் பறத்தலை எப்படி முன்னுணர்ந்து பிரியமானவர்களின் உயிர்வழியாக உள்ளிறங்கி தன் சிறகுகளை உதிர்த்துவிட்டுச் சென்றது என்னும் என் கேள்விக்கு இதுவரை பதிலில்லை. பகுத்தறிவும் மருத்துவமும் அறிவியலும் சற்றே இளகுவது இம்மாதிரி அரிதான தருணத்தில்தான்.
காலத்தின் பெருமதிப்பில் உயர்ந்த தடங்கள் சமூகத்தின் இன்மைகளை நிறைவாக்கவே எப்போதும் முயற்சி செய்கின்றன. அவற்றின் முனைப்புகளும் அசைவுகளும் சமூக மாற்றத்தின் தேவை கருதியே நடக்கின்றன. வாழ்வின் பெரும்பாரங்களையும் தன் வெளிப்பாடாக மாற்றி அவற்றைச் சமூகத்தின் தேவைக்கானவைகளாக மாற்றிவிடுகின்ற வல்லமை அத்தகைய தடங்களுக்கு எப்போதும் உண்டு. வரலாற்றின் பக்கங்களில் அவை அழிக்கவியலா தன்மையுடையவையாக நிலைத்துவிடுகின்றன. அத்தகைய நிலைப்புகள் அடுத்த முன்னெடுப்புகளிலும் நகர்வுகளிலும் தொடர்ந்த செயல்பாட்டினைக் கொண்டிருக்கும் என்பது நாம் அறிந்திருக்கும் உண்மையாக இருக்கிறது.
அப்படிப்பட்ட ஆளுமையாகப் பரிணமித்தவர், சிவகங்கை அருகே உள்ள மாறந்தை கிராமத்தில் எளிமை குடும்பத்தில் பிறந்து தனது அறிவாற்றலால் பல்கலைக்கழகத்தின் துறைத் தலைவராக மாறி முதல் தலைமுறையிலேயே உயர்ந்த இடத்தை அடைவது சாதிய இறுக்கங்களும் ஒடுக்குமுறைகளும் அவமதிப்புகளும் நிறைந்த இந்தச் சமூக அமைப்பில் எளிமையானதன்று. அத்தகைய தடைகளைத் தகர்த்து அவரால் தன்னை வெளிப்படுத்த முடிந்திருக்கிறதென்றால் அவருக்குள் இருந்த வேட்கையும் விடுதலை உணர்வும்தான் காரணம்.
ஒருமுறை பாண்டிச்சேரியில் அவருடனான சந்திப்பில் இளமையில் அவருக்கு நேர்ந்த சாதி சார்ந்த வன்தாக்குதல்கள் குறித்து விவரித்தபோது அவர் நிகழ்த்தும் எதிர்ப்பரசியலின் களமும் ‘எங்காண்ட...’ எனத்தொடங்கும் கவிதையின் மூலமும் தெரிந்தது.
நாட்டார் கலையின் மரபார்ந்த அறிவின் செறிவும் அவற்றின் வெளிப்பாட்டுப் பாங்கும் கே.ஏ.ஜியின் வலிமைகளாக இருந்தன. ’வாகான ஆலமரம்’ என்று அவர் தொடங்கும் பாடல் எல்லாச் சாதகங்களையும்விட உயிரில் ஊறிவிடும் ஆற்றல் வாய்ந்தது. ‘ஏய் ஆக்காட்டி ஆக்காட்டி’ என ஒப்பாரியில் தொடங்கும் அந்தக் குரல் கேட்போரை அழவைக்கும். கத்தும் குருவி கவலைப்படாமல் தன்மேல் இறுகியிருக்கும் வலையை அறுக்கும் ஆற்றலைப் பெற்றுவிடும். மக்கள் கவிஞர் இன்குலாப்பின் ‘மனுசங்கடா’ என்ற பாடல் தலித்துகளின் தேசிய கீதமாக அங்கீகரிக்கப்பட்டதற்கு கே.ஏ.ஜியின் பாட்டுத்திறமே காரணம். தவில், பறை போன்ற தோல்கருவிகள் மேடை ஏற்றப்படுவதற்கு முக்கியக் காரணமாக அவர் இருந்தார். பல்வேறு நாட்டுப்புறப் பாடல் கலைஞர்கள் உருவாவதற்கு மூலமாக இருந்திருக்கிறார். நாட்டார் பாடல் வடிவில் சமூகப் பாடல்களை உருவாக்கி அதன்மூலம் விடுதலைக் கருத்தியலை முழக்கும் மேடைகளில் அவர் இல்லாமலேயே அவர் பாடல்கள் இசைக்கப்படும் உயர்வெய்தினார்.
நாடகத்துறையில் அவரின் பலியாடுகள் நாடகப்பிரதி மிகவும் ஆழமானது. தலித் ஓர்மையின் அடையாளமாக அது வெளிப்பட்டது. தமிழ் வளர்ச்சித்துறையில் அவர் ஆற்றிய பணிகள் போற்றுதலுக்குரியன. நடத்திய சொற்பொழிவுகள், பல அரங்குகளில் அவர் அளித்த ஆய்வுக்கட்டுரையில் தலித் விடுதலைச் சாத்தியங்களை உண்டுபண்ணியவை.
இவை அனைத்திற்கும் தேவையான தரவுகளை அவர் அவரின் வாழ்விலிருந்தே எடுத்துக்கொண்டார் என்பதுதான் அவரின் அனைத்துப் பரிமாணங்களுக்கும் அடிகோலாக இருந்தது. தலித் கலை, அரசியல் இவை கலந்த பண்பாட்டின் சுவடாக அவர் இருந்தார். அவரின் எழுத்துகள், பணி ஆகிய அனைத்தும் தலித் பண்பாட்டைப் பொதுப்பண்பாட்டின் கூறாக மாற்ற வேண்டும் என்னும் உத்வேகத்துடனே இருந்தது.
மராட்டிய தலித் இலக்கியத்தின் ஆகப் பெரும்பேறாக இருந்த சுயசரிதை தமிழ் இலக்கிய வகைமையில் இல்லை என்ற குறையைத் தன் ‘வடு’ என்னும் தன்வரலாற்றுப் பிரதி மூலம் தீர்த்துவைத்தார். வடுவில் பதியப்பட்ட அவரின் வாழ்க்கை மையத்தை நோக்கி நகரும் ஒரு தலித்தின் வாழ்வாக இருந்தது.
இசை, நாடகம், எழுத்து , பணி என்னும் எல்லா தளங்களிலும் பண்பாட்டுரீதியான தன் பங்களிப்பைச் செய்ததன் மூலம் இலக்கிய வரலாற்றில் மட்டுமல்ல மானுட வரலாற்றிலும் தன் பெயரை நிலை நிறுத்தியவர். அதன்மூலம் தலித் சமூகம் தன் அறிவார்ந்த முன்னோடிகளில் ஒருவராக அவரைப் பெரிதும் மதிக்கிறது.
வரலாற்றின் வழி நெடுக இத்தகைய பண்பாட்டுப் போராளிகள் விடுதலைப் பாதைகளில் தொடர்கிறார்கள்; அவர்களில் தமிழ்ச்சூழலில் மிக முக்கியமானவராக கே.ஏ.ஜி மிளிர்கிறார்.
இப்படி வலுமான இசையின் மூலமாகவும் மாற்று நாடகங்கள் மூலமாகவும் சாதிய நாற்றமெடுக்கும் நஞ்சான சமூகத்தில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்காக மானுட விடுதலைக்காக ஓயாமல் பாடிய ஒரு பறவை திரும்பமுடியாத இடத்திற்கு மூன்றாம்நாள் பறந்துவிட்டது. அந்த வல்லிசையின் எளிய பறவைக்குத் தெரியுமா தான் முதல்நாளே உயிர்த்தெழுந்ததுபற்றி?

நன்றி காலச்சுவடு